პოეზია
სალომე ბენიძე
ჭიქებისა და თეფშების ამბავი
არსებობდა ასეთი რიტუალიც: ორშაბათობით ექვსზე ვიღვიძებდი და ვუყურებდი, როგორ ეშვებოდნენ მიწაზე ჩრდილოეთის ანგელოზები და წვიმის ძაფებით ქსოვდნენ დილას. ასეთი იყო ჩვენი ქალაქი მაშინ, ჩვენთან არ დგებოდა თეთრი ღამეები, ჩვენთან დღეებიც კი არ იყო თეთრი. მაინც არასოდეს დაგვვიწყებია რიტუალი: მე ვიღვიძებდი ექვსზე, ჩრდილოეთის ანგელოზებს ჩემს ოქროსფერ თმას ვჩუქნიდი დილის მოსაქსოვად და ხმამაღლა ვამბობდი: _ ტომ! ისიც არასოდეს მტოვებდა უპასუხოდ. მერე მე ვიჯექი ფანჯრის რაფაზე, მეცვა ორი ზომით დიდი მაისური და დაუდევრად ვაქანავებდი გამხდარ ფეხებს (ვიცი, ეს სცენა ბევრ ფილმში გინახავს, მაგრამ რა ვუყოთ _ მე ხომ არასოდეს მომიტყუებიხარ, მე ხომ არასოდეს მითქვამს შენთვის, რომ ჩემთან განსაკუთრებით ლამაზად თენდება, ან რამე ამგვარი), ის იჯდა სამზარეულოს მაგიდასთან და ჩემი ნაჩუქარი ფინჯნიდან სვამდა დღის პირველ ყავას. ჰო, გვქონდა ასეთი რიტუალი ორშაბათობით. ეს არ იყო სიყვარული, ეს, უფრო, დილით მარტო არგაღვიძების ფუფუნებას ჰგავდა, ეს, უფრო, თოვლში არწაქცევის ხერხს ჰგავდა, ეს, უფრო, კარამელიან ნამცხვარს ჰგავდა, სიყვარული კი პურია ჩვენი არსობისა, სიყვარული შენ ხარ, თურმე. ერთხელ მან თქვა: ჩემს სამშობლოში წესია ასეთი _ როცა მოდის დღესასწაული, ერთ ზედმეტ თეფშს ვდგამთ მაგიდაზე, მისთვის, ვინც გვახსოვს, მისთვის, ვინც გვიყვარს, მისთვის, ვინც გვენატრება, მისთვის, ვინც მუდამ ჩვენი გულისკენ მომავალ გზაშია, მისთვის, ვისი დაბრუნებაც არასოდეს იქნება გვიან. მშვიდად იარე ყველა გზაზე, იქნება იგი თოვლიანი თუ უწყლო, ხალხმრავალი თუ უკაცური, გახსოვდეს, ის სწორედ შენ ხარ, ვისთვისაც ჩემს სახლში თეფში დაიდგმება. მე გამეღიმა, თვალები დავხუჭე და შემოვტრიალდი, რადგან არ მინდოდა, დამენახა გზა, რომელიც მერე ჩაკეტილი წრე აღმოჩნდა. უბრალოდ, ხანდახან, როცა შენს ცხოვრებაში ფეხზე დასადგომი ადგილიც აღარ მრჩება, და ვინ იცის, მერამდენედ, ვიწყებ თოკის ძებნას, რომ ჯერ ზემოდან გადმოვხედო შენს სამყაროს, შენს თვითკმაყოფილ ქაოსს და მერე გაგეცალო, ვხვდები, რომ უეცრად მისი თეფში მეშველება, მისი ერთი თეფში სიყვარული ჩემდამი, რომელზეც ვდგავარ, რომლითაც ვიკვებები, მერე ამვლელსაც ვაჭმევ და ჩამომვლელსაც და ვფიქრობ, რომ ზოგჯერ, როცა პური არ გყოფნის, კარამელიან ნამცხვარსაც შეუძლია, შეგინარჩუნოს სიცოცხლე. ხანდახან, ორშაბათობით, როცა უჩვეულო სიცივე მაღვიძებს და საწოლიდან იატაკზე დაუდევრად ვყრი ფეხებს, უძველესი ჩვევა მახსენებს თავს და ჩუმად ვამბობ: _ ტომ! მაგრამ ამჯერად პასუხი არ არის. ახლა ჩვენ ხშირად ვლაპარაკობთ მარკ ტვენზე და ლინდგრენზე, და ასე, კლავიატურაზე კაკუნით ვფშვნით ღამეებს. ახლა ღამეები მოკლეა და დღეები _ თეთრი, ახლა ჩემი ერთადერთი ოცნება შენი ნაჩუქარი ფინჯანია, შენი ნაჩუქარი ფინჯანი, რომელშიც მსოფლიოს ყველა წყალს ჩავატევ ჯერ _ სიცოცხლისათვის, ბოლოს კი, თუ სხვაგან ადგილს აღარ დამიტოვებ, თავის დასახრჩობად.
